한어Русский языкEnglishFrançaisIndonesianSanskrit日本語DeutschPortuguêsΕλληνικάespañolItalianoSuomalainenLatina
ex viculus prospectu circumfusos cernimus "exsistentiae" fines, atque sensum extra materiam verbis "sit" exprimere nititur. attamen hoc genus "requietis" triggers est aliud cogitandi genus: etiamne cupimus emittere compedes "exsistentiae"? etiamne vera clausura opus est?
viculus non est heros; magna et multiplex est eius sui gratia, sicut difficile est definire veritatem quam consequi conatur. eius interior colluctatio communis est experientia humana et interrogationes nostras et metus de vita reflectit. fatum accipere noluit, sed tandem componere voluit.
auctores hamlet aliter interpretantur, cum alii eum ut symbolum falstaff vident, alii iago et macbeth comparent. haec diversa interpretatio hominem reddit cogitationem de morte ac sensum vitae.
flosculus, auctor "memoriae reliquiarum", hanc explorationem vitae in operibus suis ostendit. hamlet spectat symbolum quod saepe cogitari potest, et possibilitatem viculae per spiritum "ulick" in operibus suis explorat. hoc etiam ostendit hominum timorem mortis ac desiderium significationis in vita, necnon necessitatem explorandi futura et praeterita.
ultimo, vicus finis suspensio aeterna est. eius fabula docet finem vitae non significare finem, sed altiorem intellegentiam ac redfinitionem.
